سه بازیگر زن جوان که با ازدواج از سینمای ایران حذف شدند!

در سال‌های اخیر بارها در محافل سینمایی و شبکه‌های اجتماعی این پرسش مطرح شده که آیا ازدواج برای بازیگران زن جوان به معنای کاهش فعالیت حرفه‌ای آن‌هاست؟ نمونه‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد پس از ازدواج و به‌ویژه رونمایی عمومی از همسرانشان، مسیر حرفه‌ای برخی بازیگران با افتی محسوس مواجه شده است. این موضوع البته نمی‌تواند یک قاعده قطعی تلقی شود، اما ردپای آن را در کارنامه تعدادی از چهره‌های شناخته‌شده می‌توان دید.
نیلوفر پارسا از جمله بازیگرانی است که با سریال «آوای باران» درخشید و استعدادش توجه‌ها را جلب کرد. بسیاری انتظار داشتند او به سرعت به یکی از چهره‌های پرکار سینما و تلویزیون بدل شود، اما پس از ازدواج و معرفی همسرش، حضور او در پروژه‌های شاخص به‌طور محسوسی کمرنگ شد. پردیس پورعابدینی نیز نمونه دیگری است؛ او با سریال «آقازاده» در مسیر صعود قرار داشت و آینده‌ای روشن برایش پیش‌بینی می‌شد، اما پس از ازدواج و انتشار تصاویر مشترک با همسرش، فعالیت‌های حرفه‌ای‌اش کاهش یافت.
در روزهای اخیر نیز عکس‌های المیرا دهقانی و همسرش در مراسم رونمایی یک فیلم خبرساز شد و بار دیگر این بحث را به جریان انداخت. دهقانی در دو سریال موفق تلویزیونی «همه چیز آنجاست» و «لحظه گرگ و میش» بازی قابل‌توجهی ارائه داد، اما پس از ازدواج حضور پررنگی در آثار مطرح نداشت. این روند باعث شده برخی ناظران به تأثیر متغیر «ازدواج و زندگی شخصی» بر مسیر حرفه‌ای بازیگران زن اشاره کنند.

هرچند نمی‌توان همه‌چیز را به مسئله ازدواج گره زد، اما به نظر می‌رسد نگاه عمومی جامعه و حتی تصمیم‌گیری‌های بدنه سینما در این روند بی‌تأثیر نباشد. فضای سینمای ایران به شکلی عمل می‌کند که بازیگران زن مجرد، به‌ویژه جوان‌ترها، شانس بیشتری برای حضور در پروژه‌ها دارند و به‌طور ناخودآگاه از سوی افکار عمومی نیز راحت‌تر پذیرفته می‌شوند. این وضعیت باعث می‌شود برخی بازیگران پس از ازدواج، با دشواری بیشتری در مسیر انتخاب نقش قرار بگیرند.

به هر حال کسانی مثل نازنین بیاتی با یک کارنامه کاملا معمولی همچنان یکی از پرکارترین چهره‌های نسل جدید است. یا بازیگرانی که به دلیل ارتباطات و فضای رسانه‌ای، موفق به حفظ موقعیت خود شده‌اند. چهره‌هایی مثل مهسا حجازی یا لیلا مرزبان که در سال‌های اخیر به سرعت به جایگاه ستاره رسیدند، بدون اینکه مسئله ازدواج مانعی در مسیرشان ایجاد کند. این تضادها نشان می‌دهد که ازدواج می‌تواند یکی از متغیرهای تأثیرگذار باشد.

در نهایت، واقعیت این است که شرایط برای بازیگران زن در سینمای ایران همچنان نابرابر و پر از موانع است. جامعه و حتی بدنه تولید آثار هنری، شاید ناخودآگاه(اصلا مطمئن نیستیم) به مجردی زنان امتیاز می‌دهد و ازدواج را نوعی محدودیت تلقی می‌کند. همین موضوع شاید باعث شده شانس دریافت نقش برای زنان متأهل کمتر شود، مگر آنکه از پشتوانه رسانه‌ای یا جایگاه تثبیت‌شده‌ای برخوردار باشند. متوجه هستیم که استعداد و حتی یک سری اتفاقات عوامل تاثیرگذارتری هستند اما شاید واقعا این متغیر هم تاثیرگذار باشد.